Kanal D’nin fenomen dizisi Arka Sokaklar’da Volkan karakterini canlandıran genç oyuncu Boğaz Aksoy zorlu süreçle ilgili itiraflarda bulundu.2012’de katıldığı modellik yarışmasında 3. seçildi. Avrupa’da ve Çin’de birçok markanın reklam yüzü oldu. Aldığı oyunculuk eğitiminin ardından beyazperdede kendisine hemen rol buldu.

Pek çok kişi onu ‘Çılgın Dersane’ filmindeki ‘Cenker’ karakteriyle tanısa da asıl popülerliğini ‘Arka Sokaklar’daki ‘Volkan Komiser’ rolüyle kazandı. 4 sezon rol aldı. Diziden ayrıldıktan sonra yeni bir arayışa girdiği sırada hayat ona hiç tahmin edemeyeceği bir sürece sürükledi. Le-nfomaya yakalandığını öğrendi. Kö-tü haberi aldığındaki umutsuzluğunu uzun sürdürmedi ve mücadelesine hemen başladı. Yaklaşık 8 ay süren tedavinin ardından da kanseri yendi. Şimdilerde sağlığına kavuşmanın mutluluğunu yaşayan Boğaç Aksoy yaşadıklarını tüm samimiyetiyle anlattı.

HASTANEDEKİ TEDAVİN BİTTİ, ARTIK EVDESİN… ŞU ANKİ SAĞLIK DURUMUN HAKKINDA BİLGİ VERİR MİSİN?

Öncelikle ilginizden dolayı çok teşekkür ediyorum. Bu süreçte dualarıyla, dostluk ve dayanışma mesajlarıyla bana moral veren, direnme gücü ve umut aşılayan herkese sonsuz derecede minnettarım. Evet hastanedeki tedavi bitti; artık evdeyim… Bundan sonraki tedavi ve iyileşme süreci evden devam edecek. Sağlık durumum çok iyi. İçinde bulunduğum tedavi sürecine uygun özel bir beslenme uyguluyoruz. Şu ana kadar her şey çok iyi gitti; bundan sonra daha da iyiye gidecek inşallah. Pet sonucum temiz çıktı. Kontrollerim devam ediyor. Her şey yolunda… Sevenlerim yanımda, mutluyum ve umutluyum.

“İSTANBUL’U TERK EDEBİLİRİM” DEMİŞTİN…
Evet, yeni bir eve taşındım. Çekmeköy, benim için yeni bir başlangıç. Aslında güney sahillerinde bir yere taşınabilirdim, ama tedavim İstanbul’da yapıldığı için burada kalmaya karar verdim. Şehrin gürültüsünden kalabalığından uzakta, yeşilin her tonunun hakim olduğu son derece güzel bir yere taşındım. Hemen hemen tarafı betona dönmüş İstanbul’da, az da olsa hala bu tür yeşil bölgelerin olması memnuniyet verici ve teselli edici. Kentin adeta nefesini kesen bunaltıcı ortamdan uzak kalmak, biraz olsun rahatlamak iyi gelecek bana.

HASTALIĞI NASIL ÖĞRENDİN? HANGİ BELİRTİLERİ YAŞADIN?
Mart ayında bir reklam filminin çekimi esnasında oldukça ince giyinmiştim. Çekimi bitirdikten sonra kuzenimin yanına Balıkesir’e gitmiştim. Orada a-şırı terleme, yüksek a-t-e-ş ve titreme başladı. Üşütmüş olduğumu düşünüp, fazla önemsemedim. Fakat bir hafta-on gün boyunca geçmeyince, İstanbul’a dönünce doktora gittim. Doktor ilk inceleme esnasında, le-nf bezlerinin şişmiş olduğunu tespit ettikten sonra, k-a-n-ser olabileceğimi söyledi. Sonra 6-7 hafta boyunca çeşitli hastanelerde incelemeler yapıldı ama kesin bir te-ş-his konulamadı.

O arada bende kilo kaybı başladı; deyim yerindeyse ben adeta eriyordum, pa-ça pa-rça eksiliyordum. Bana ne olduğunu ve ne olacağını bilmiyor ve ke-sti-remiyordum. Bu esnada değerli ağabeylerim Şevket Çoruh ve Alp Korkmaz, yardım ettiler. Araştırmaya ve soruşturmaya başladılar. Neticede beni değerli hekim Mutlu Arat’a götürmeye karar verdiler. Mutlu Arat, beni muayene eder etmez te-şhisi koydu, le-n-foma yani le-nf bezleri k-a-ns-eri olduğumu söyledi. Beni hemen tedaviye başlattı.

TEŞ-HİS KONULDUĞU O AN NE HİSSETTİN?
İnsan böyle anlarda bir tuhaf oluyor. Ka-n-ser öl-d–ür-ücü bir hastalık, bunu biliyorsunuz. Bir anda ö-lü-mle yüzyüze olduğunuzu düşünüyorsunuz. Her yanınız bir an için sarsılıyor… Sanki kırık bir ca-m parçası yüreğinizi doğruyor, ha-nçerler ci-ğerlerinize saplanıyor. Bilinciniz i-s-yan ediyor, bir anda bin pa-rça olup, dağılıyorsunuz… Bu hastalığa yakalanan herkes gibi, ben de bir an bunları hissettim, yaşadım. Fakat mücadeleci bir insanım.

Gerek yetiştirilme tarzım, gerek yaşadığım olaylardan aldığım dersler ve gerekse de çeşitli tecrübelerden edindiğim izlenimler bana bir şeyi çok iyi öğretti; ne olursa olsun asla umudunu yitirmeyeceksin, çünkü umudunu yitirirsen, yitirecek hiç bir şeyin kalmamış demektir. O anda kesin kararımı verdim. Her ne olursa olsun bu hastalığı yenmeye kararlıydım; asla pes etmeyecek, bu hastalığa yenilmeyecektim…

“NEDEN BEN?” DİYE DÜŞÜNDÜN MÜ?
Oldu tabi, bu çok doğal. Bu tür durumlarda herkes bu soruyu kendisine sorar. Fakat ben çok çabuk toparlandım. Bu soruda takılıp, kalmadım. Önemli olan o soruda takılıp kalmamak. ‘Neden ben?’ sorusunu sorduktan sonra, cesur bir adım atıp, ‘neden ben bu hastalığı yenmeyeyim ki?’ sorusunu sormak ve bunu önce gerekçelendirmek, sonra da gerçekleştirmek… Benim bu hastalığı yenmek için yeterince gerekçem, cesaretim ve enerjim vardı. Buna karar verdim, sebatla ve meşakkatle tedavi sürecine katlandım; neticede hastalığı atlattım.

HAYATA BAKIŞ AÇIN NASIL DEĞİŞTİ?
Bu hastalık beni adeta pişirip, olgunlaştırdı. Mevlana’nın dediği gibi; “Hamdım, yandım, piştim, elhamdülillah” işte o misal. Eskiden kafama taktığım şeylerin ne kadar önemsiz olduğunu farkettim. Bu hastalığa yakalanma ve tedavi süreci beni bilgeliğe, sabırlı olmaya, yaşama daha farklı açılardan bakmaya yöneltti. Yaşamı anlamlı kılan, insanın yaşadığı sürece bir değer üretmesi, bir eser ortaya çıkarması. Her anı dolu dolu yaşamak ve üretici olup, emek harcayayıp iyi şeyler yapmak istiyorum.

KE-MO-TE-RA-PİNİN AYRI BİR PSİKOLOJİK SÜRECİ DE VAR…
Bu, ke-mo-te-rapi uygulamasının yol açtığı kaçınılmaz bir durum. Saçlarımı ke-mo-terapi başlar başlamaz kazıttım. Sadece saçlarım değil, kaşlarım, kirpiklerim ve vücudumdaki diğer kıllar da döküldü. Fakat bunları hiç kafaya takmadım, takmıyorum; yeniden çıkacağını biliyorum. Kökü bende, yeniden ve daha gür çıkacağını bilerek hiç sorun yapmıyorum.

Tedavi sürecinin dışında geçirdiğiniz zamanda ne iyi geliyor? Neler yapmaktan keyif alıyorsun?
Tedavi süreci boyunca hep annem yanımdaydı. Tedavi süreci dışında da hep vaktim annemle geçiyor. Kendimi biraz iyi hissettiğimde, ailemle doğayla içiçe olabileceğim ve dinlenebileceğim yerlere gidiyorum. Gerek hastane süreci boyunca ve gerekse de eve geldikten sonra beni yalnız bırakmayan, sosyal medya aracılığıyla bana ulaşan, destek mesajlarını atan, dualarını esirgemeyen ve iyi dileklerini ileten arkadaşlarım ve sevenlerimle de sosyal medyada konuşup, vakit geçiriyorum. Bana çok iyi geliyor.

Böyle bir mücadele içerisindeki enerjin ve umudunla çok iyi bir örnek olduğunu düşünüyorum. Pozitif düşünce bu sürecin en önemli anahtarı sanırım… Öncelikle çok teşekkürler, umarım gerçekten iyi bir örnek teşkil ediyorumdur. Haklısınız, pozitif düşünmek, iyimser olmak, asla karamsarlığa ve umutsuzluğa kapılmamak; bu süreçte çok önemli. Bu tür zor süreçlerde insana yaşama ve inatla direnme azmini aşılıyor.
Benim daha yapacak çok işim var. Yaşamı seviyorum, sanatı seviyorum, yaptığım işi yani oyunculuğu çok seviyorum. Sanata ve hayata karşı sorumluluklarım var… Sevenlerime ve aileme karşı sorumluluklarım var… Daha yapacak çok işim var. Önümde sürdürülecek sağlıklı ve uzun bir ömür ve yaşayacak çok anım var. Bu sadece bir hastalık ve ben bu hastalığı azimle ve kararlılıkla yenmeyi başardım.

Ailen ve dostların bu süreçte çok destek oluyor. Bir de nişanlın var. İlişki bağları daha da güçleniyordur…
Ailem bana müthiş destek oldu, oluyor. Sevenlerim, arkadaşlarım da öyle. Bu tür durumlarda insanın kendisini yalnız hisetmemesi, sevenleri tarafından desteklenmesi çok büyük moral kaynağı. Annem, babam, nişanlım ve ailesi bu süreç boyunca bana ilaç gibi çare oldu. Bana sürekli umut aşıladılar… Kız arkadaşım müthiş sevgi dolu bir insan. Sevgisinin sıcaklığıyla sardı beni. Kendimi çok şanslı görüyorum. Adeta bir sevgi çemberine almışlar beni.

İLERİDE NE YAPMAK İSTİYORSUN, OYUNCULUĞA DEVAM EDECEK MİSİN?
Oyunculuğu hiç bırakmadım ki… Oyunculuğu çok seviyorum ve bundan sonra üzerine katarak, çok daha üst düzeyde sürdürmek istiyorum. Ne de olsa ö-l-ü-me bile oyun oynadım. Ö-l-ü-m oyununu dahi başarıyla atlattım. Büyük tecrübe kazandım. Bundan sonra oyunculuk yeteneğimi katlayarak sürdürmek şart oldu.